پاراگلایدینگ چه نیست؟
پرواز با پاراگلایدر را نباید با اسکای دایو (غواصی در آسمان) ، بیس جامپ (پرش از روی پایه) ، چتربازی ، پاراسل یا هنگ گلایدر (کایت) اشتباه گرفت. در اینجا تفاوت‌هایی وجود دارد:
پاراسلینگ (یا پارادسندینگ): وسیله‌ای است که مسافر معمولاً پشت قایق کشیده می‌شود و به هر کجا که قایق می‌رود، می‌رود و تمام کنترل به اپراتور قایق واگذار می‌شود.
اسکای دایو: چتربازان از هواپیما بیرون می‌پرند و معمولاً پس از سقوط آزاد برای چند ثانیه ، یک چتر را باز می‌کنند تا با پرواز به سمت پایین فرود بیایند.
بیس جامپ: مسلما پرش‌های بیس بزرگ‌ترین قرص آدرنالین هستند که قبل از بازکردن چتر فرود خود از ساختمان‌ها، پل‌ها یا صخره‌ها می‌پرند. آنها لحظات کوتاه و شدید سقوط آزاد را تجربه می‌کنند.
پاراگلایدر بسیار متفاوت است. قبل از اینکه خلبان تصمیم بگیرد زمین را ترک کند، پاراگلایدر ابتدا مانند یک بادبادک باد می‌شود. پاراگلایدرها به جای پایین آمدن سریع ، برای شناور شدن طراحی شده اند. بعد از چند روز تمرین ، یک خلبان پاراگلایدر می‌تواند یاد بگیرد که از جریان هوا برای بالا رفتن استفاده کند و حتی برای چند ساعت در هوا بماند.
اغلب مردم ، وقتی برای اولین بار پرواز را یاد می‌گیرند ، از آسان و آرام بودن پاراگلایدر تعجب می‌کنند.
هنگ گلاید (کایت): پاراگلایدر همچنین با هنگ گلایدر متفاوت است. هنگ گلایدر از ساختارهای سخت استفاده می‌کنند و کمی سریع‌تر پرواز می‌کنند. آنها سنگین‌ترند ، زمان آماده شدن بسیار بیش‌تر و یادگیری طولانی‌تر است. پرواز با هنگ گلایدر به دلیل محبوبیت روزافزون پاراگلایدر در حال کاهش است.
ترجمه قسمتی از یک مقاله
مترجم: علی محمد خانلو
